Ανοίγω δρόμους για να περάσω!

ΚΕΑΤ

Μαλαματένια Αλεξιάδου

Προστέθηκε: Παρασκευή, 27 Μαρτίου 2020, 6:17 μμ, Τροποποιήθηκε: Παρασκευή, 27 Μαρτίου 2020, 6:17 μμ

Μία «Βόλτα» ! Αυτό σκαφτήκαμε να κάνουμε. Όπως κάθε άνθρωπος, κάθε πολίτης της κοινωνίας μας έχει αυτό το δικαίωμα έτσι και εμείς θέλουμε να μπορούμε να κάνουμε το ίδιο. Τι και αν δεν βλέπουμε όσα εσείς; Έχουμε έναν δικό μας τρόπο να αντιλαμβανόμαστε το περιβάλλον όπου κινούμαστε. Μπορούμε όμως να το κάνουμε ανεμπόδιστα; Είναι έτοιμη η πόλη μας να μας συμπεριλάβει σε μία απλή «Βόλτα»; Ενεργοποιούμαστε και ζητάμε τα αυτονόητα! Προσβασιμότητα!

Τη Παρασκευή 6 Μαρτίου η μαθητική ομάδα #νοιαζομαικαιδρω του Κέντρου Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών μαζί με τους υπεύθυνους καθηγητές/τριες τους, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά υλοποίησαν δράση στο κέντρο της Αθήνας σχετικά με τον έλεγχο της προσβασιμότητας πολυσύχναστων οδών του κέντρου (οδός Ερμού-Αθηνάς-Αιόλου-Ερμού). Στόχος της δράσης ήταν τόσο η ευαισθητοποίηση των πολιτών ώστε να διατηρούν ανοιχτούς τους οδηγούς όδευσης τυφλών αλλά και η ενδυνάμωση των μαθητών ώστε να είναι αυτόνομοι στην μετακίνησή τους. Την προσπάθεια αυτή ενίσχυσαν με τη συμμετοχή τους  οι εθελοντές του European Solidarity Corps που φιλοξενούνται στο κέντρο μας, ο υπεύθυνος του Προγράμματος «Νοιάζομαι και Δρω» κ. Στεφανόπουλος καθώς και η κ. Μαργούδη, εκ μέρους του Ιδρύματος Λαμπράκη που υλοποιεί το Πρόγραμμα #νοιαζομαικαιδρω. Σας ευχαριστούμε από καρδιάς για τη συμμετοχή σας.

Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να μπούμε στα παπούτσια των μαθητών με οπτική αναπηρία, από το να διαβάσουμε το παρακάτω γράμμα της μαθήτριάς μας, που περιγράφει με τον δικό της μοναδικό τρόπο πως ήταν αυτή η βόλτα στο κέντρο της Αθήνας.

«Εντοπίσαμε αρκετά εμπόδια στη διαδρομή μας, και θα θέλαμε να προτείνουμε κάποιες αλλαγές, που θα διευκόλυναν τη μετακίνηση μας.

 Αρχικά, αξίζει να αναφέρουμε ότι η διαδρομή, η οποία ακολουθήσαμε διέθετε αρκετούς οδηγούς όδευσης τυφλών, οι οποίοι όχι μόνο μας καθοδηγούσαν σε σωστό δρόμο, αλλά επίσης μας απομάκρυναν από εμπόδια, όπως είναι τα δέντρα, οι πινακίδες, τα σκαλοπάτια κ.α. με αποτέλεσμα να αισθανόμαστε ασφαλείς, καθώς προχωρούσαμε. Ωστόσο υπήρξαν πεζοδρόμια, τα οποία δεν διέθεταν οδηγούς όδευσης τυφλών. Έχουμε διδαχθεί από το μάθημα της κινητικότητας που παρακολουθούμε στο Κέντρο Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών (ΚΕΑΤ), να ακολουθούμε, είτε την πορεία των οδηγών τυφλών, είτε του τοίχου, εάν υπάρχει. Σε πεζοδρόμια που βρίσκονται παράλληλα σε κεντρικούς δρόμους και σε εμπορικά κέντρα, είναι πολύ δύσκολο -αν όχι αδύνατο– να κινούμαστε δίπλα σε τοίχο, για δύο λόγους: είτε επειδή αυτός δεν υπάρχει, είτε επειδή αποτελείται από βιτρίνες και εισόδους καταστημάτων και κατοικιών. Και ποιο είναι το πρόβλημα στη δεύτερη περίπτωση; Το πρόβλημα είναι ότι οι συμπολίτες μας, ή στέκονται ανυποψίαστοι έξω από τα καταστήματα, οπότε είναι πολύ πιθανό να πέσουμε πάνω τους, ή μπαινοβγαίνουν απότομα από τις εισόδους,οπότε είναι πολύ πιθανό να μην αντιληφθούν την ύπαρξή μας, άρα και πάλι θα πέσουμε ο ένας πάνω στον άλλον.

Στον περίπατο που πραγματοποιήσαμε, μπορεί οι συνοδοί- καθηγητές μας, να μη μας κρατούσαν από το χέρι, όμως μας συμβούλευαν για το πού ήταν ασφαλέστερο και εφικτό να περπατήσουμε. Εάν δεν είχαμε συνοδούς, δεν θα κατορθώναμε να διανύσουμε όλη αυτή τη διαδρομή με ασφάλεια. Και τούτο επειδή, όπως ήδη επισημάνθηκε, έλειπαν οδηγοί όδευσης από ορισμένα πεζοδρόμια και, επιπλέον, σε ένα σημείο -προς το τέλος της διαδρομής μας- δεν υπήρχε καν πεζοδρόμιο. Εκεί φυσικά, μας βοήθησαν οι συνοδοί μας, ανάμεσα στα σταματημένα και τα κινούμενα  οχήματα. Βέβαια, η έλλειψη πεζοδρομίων στη χώρα μας και η στάθμευση οχημάτων σε πεζοδρόμια αποτελεί γεγονός,που δυσκολεύει και εμποδίζει όλους τους πεζούς. Όμως για τους τυφλούς αυτό  είναι κίνδυνος θάνατος.

 Στη συνέχεια, θα θέλαμε να αναφερθούμε στο θέμα των φωτεινών σηματοδοτών. Η Αθήνα, είναι η πρωτεύουσα, και επομένως το κέντρο της χώρας μας, διαθέτει το μεγαλύτερο πληθυσμό, σε σύγκριση με τις άλλες ελληνικές πόλεις. Άρα, είναι και η πόλη, όπου απαιτείται περισσότερη προσπάθεια και περισσότερη δουλειά. Θα ήταν χρήσιμο λοιπόν, στο κέντρο της Αθήνας τουλάχιστον, να  υπάρχει σε όλους τους φωτεινούς σηματοδότες ηχητικό σήμα,ώστε και οι τυφλοί να περνούν το δρόμο με σιγουριά.

Αυτό που θεωρούμε σημαντικότερο και κρισιμότερο, και το οποίο θα έφερνε τα μέγιστα αποτελέσματα, είναι να ενημερωθούν οι συμπολίτες μας για εμάς. Είναι λίγοι αυτοί, που γνωρίζουν ποιες είναι οι δυσκολίες και ποιες οι ανάγκες των τυφλών. Για τη ακρίβεια, υπάρχουν αρκετοί πολίτες, οι οποίοι δεν έχουν ιδέα, σε τι χρησιμεύει το λευκό μπαστούνι ή τι είναι «αυτές οι γραμμές στο πεζοδρόμιο». Άλλοι πάλι -πιο ενημερωμένοι-γνωρίζουν τα βασικά  πράγματα, αλλά όταν τύχει να συναντήσουν ένα τυφλό άτομο, δεν ξέρουν πώς να συμπεριφερθούν. Υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι επιθυμούν να προσφέρουν βοήθεια, όμως δεν είναι σίγουροι για το πώς θα μπορούσαν να βοηθήσουν. Υπάρχουν άτομα, που δεν αντιλαμβάνονται πως δεν μπορούμε να τους προσπεράσουμε, αν δεν έρθουμε σε επαφή μαζί τους ή αν δεν απομακρυνθούν εκείνοι από την πορεία που ακολουθούμε. Πολίτες, οι οποίοι αφήνουν αντικείμενα και οχήματα πάνω στον οδηγό όδευσης τυφλών.

 Άλλοι, που μας λένε ότι καθυστερούμε και εμποδίζουμε το δρόμο τους, χωρίς να υπολογίζουν πόσο επικίνδυνο είναι για εμάς να επιταχύνουμε. Είναι απαραίτητο λοιπόν, να ενημερωθούν και να ευαισθητοποιηθούν περισσότεροι πολίτες, με τον οποιοδήποτε τρόπο. Οι τυφλοί είναι μια ξεχωριστή κοινωνική ομάδα; Όχι! Αντιθέτως, αποτελούν μέρος της κοινωνίας μας. Οι τυφλοί αποτελούν διαφορετικό είδος; Όχι φυσικά! Είναι κι αυτοί άνθρωποι. Οι τυφλοί αποτελούν σπάνιο φαινόμενο; Καθόλου! Αντιθέτως, τους συναντά κανείς καθημερινά και μάλιστα δεν είναι λίγοι!

Ας κάνουμε όλοι κάτι για να είναι η ζωή τους ευκολότερη.»

Σάντρα Ρούπα

Μαθήτρια Λυκείου

Θέματα που αφορούν οι εικονιζόμενες δράσεις

Αναπηρία
Ζωή στην κοινότητα

Επιβεβαιώνω ότι έχω λάβει έγγραφη έγκριση για τη χρήση των φωτογραφιών.